W chwili śmierci bliskiej osoby członkowie rodziny maja prawa do otrzymania majątku osoby zmarłej. To, co otrzymają i w jakich częściach, określa z reguły testament, częściej własnoręczny niż notarialny. Osoby otrzymujące spadek na podstawie testamentu są spadkobiercami testamentowymi. Może nią być nawet jeszcze nienarodzone, poczęte dziecko. Jeśli spadkodawca nie zostawił testamentu, albo spadkobierca odrzucił spadek, ustawa określa spadkobierców.
Spadkobiercami ustawowymi są: małżonek, wstępni (rodzice, dziadkowie), zstępni (dzieci, wnuki), rodzeństwo i ich zstępni, ale także instytucje nie będące członkami rodziny: gmina, w której ostatnio mieszkał spadkodawca oraz Skarb Państwa. Otwarcie spadku następuje w chwili śmierci spadkodawcy. Od chwili kiedy spadkobierca dowiaduje się, że został powołany do spadku, ma on sześć miesięcy na złożenie w sądzie oświadczenia o odrzuceniu spadku. Jeśli natomiast go przyjmuje, to wprost (nieograniczona odpowiedzialność za długi spadkowe) lub z dobrodziejstwem inwentarza (ograniczona odpowiedzialność za długi).
Spadkobierca musi być osobą żyjącą lub instytucją istniejącą w chwili otwarcia spadku. W prawie funkcjonuje także pojęcie spadkobiercy niegodnego. Oznacza ono osobę, która działała na niekorzyść spadkodawcy: zmusiła go do sporządzenia lub odwołania testamentu, przeszkodziła w tym, dopuściła się przestępstwa przeciwko niemu, zniszczyła, ukryła, przerobiła lub podrobiła testament. Taka osoba jest traktowana tak, jakby nie dożyła otwarcia spadku, chyba, że spadkodawca mu wybaczył.
Dziedziczenie polega czasem na otrzymaniu nieruchomości. Jeśli spadkobierców jest kilku, muszą oni się nią podzielić. Najlepiej jest, gdy dzielą się nim dobrowolnie. Często jest to jednak przedmiot sporu i składają oni do sądu wniosek o podział spadku. Dopóki sąd (właściwy dla ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy) nie rozstrzygnie sprawy, spadkobiercy wspólnie zarządzają nieruchomością. Jeśli jest ona obciążona hipoteką, ma się pół roku na podjęcie decyzji o przyjęcie spadku.